Restolijfolie verlaagt het totaal-cholesterol- en LDL-cholesterolgehalte terwijl de twee zonne­bloem­pit­oliën eerder het omgekeerde effect hadden. De bioactieve componenten uit restolijfolie worden hiervoor verantwoordelijk geacht, want de inname van oliezuur was in de groep van de oliezuurrijke zonnebloempitolie dezelfde als de olijfoliegroep.

De traditionele zonne­bloem­pit­­olie had een ongunstige invloed op de ApoB/ApoA1-verhouding, terwijl de oliezuurrijke zonne­bloem­pit­­olie van de drie oliën de meest gunstige invloed had. Restolijfolie had een ongunstige invloed op die verhouding enkel bij gezonde personen, maar was gunstig bij deelnemers met een te hoge cholesterolwaarde.

Restolijfolie verlaagde ook de tailleomtrek, terwijl oliezuurrijke zonne­bloem­pit­­olie die verhoogde. Tot slot was er een daling in geoxideerde lipiden genoteerd bij gezonde deelnemers die restolijfolie namen.

Na persen van extra of gewone vierge olijolie blijft er nog veel afval over, waaruit een smaakneutrale olie getrokken kan worden met een ander profiel aan bioactieve stoffen. Triterpenen, squaleen, sterolen, tocoferolen en alifatische alcoholen worden door de onderzoekers genoemd, stoffen die veel minder aanwezig zijn in zonne­bloem­pit­­olie. Traditionele zonne­bloem­pit­­olie bevat linolzuur als belangrijkste vetzuur, bij oliezuurrijke zonne­bloem­pit­­olie en restolijfolie is dat oliezuur. Oliezuur maakt een olie stabieler tijdens verhitting en zijn dus beter geschikt om mee te bakken en te frituren.

Aan de studie namen 65 gezonde volwassenen en 67 volwassenen met hypercholesterolemie deel. Van elke olie werd dagelijks 45 gram geconsumeerd, dit in plaats van de olie die ze normaal gebruikten. Bij de meeste (Spaanse) deelnemers was dat koud geperste olijfolie.