GLP1-receptoragonisten en SGLT2-remmers verlagen allebei de bloedsuiker bij type 2-diabetes, maar via een ander mechanisme. GLP1-agonisten vertragen de maaglediging en remmen de eetlust, terwijl SGLT2-remmers glucose via de urine afvoeren.

De onderzoekers maakten gebruik van de Britse database Clinical Practice Research Datalink (CPRD) en simuleerden een zogenoemd target-trial-ontwerp. Ze selecteerden nieuwgebruikers van GLP1-agonisten en SGLT2-remmers. In totaal telde de GLP1-groep 24.708 patiënten met een follow-up van 3 jaar, terwijl de SGLT2-groep 89.096 patiënten omvatte met een follow-up van 2,7 jaar. Patiënten moesten minimaal 18 jaar zijn. De uitkomsten richtten zich op het optreden van GERD en complicaties zoals slokdarmontsteking of Barrett-slokdarm.

Patiënten in de GLP1-groep ontwikkelden GERD vaker dan in de SGLT2-groep. Van elke 1.000 mensen kregen er jaarlijks 7,9 refluxklachten. Na drie jaar bleek dat het risico op reflux bij GLP1-gebruikers 27% hoger lag dan bij mensen die een SGLT2-remmer gebruikten. Het risico op ernstigere schade aan de slokdarm, zoals een ontsteking of veranderingen in het slijmvlies, lag zelfs 55% hoger. Vooral rokers, mensen met obesitas en mensen die al maag- of darmproblemen hadden, liepen meer kans op deze complicaties.

De studie laat zien dat de start van een GLP1-agonist in vergelijking met een SGLT2-remmer samenhangt met een groter risico op GERD en ernstiger verwikkelingen. Bij de keuze van glucoseverlagende therapie moeten gezondheidsprofessionals rekening houden met dit mogelijke nadelig effect op het maag-slokdarmsysteem, zeker bij patiënten met risiscoverhogende factoren voor reflux.

Ondanks de target-trial-aanpak blijft de kans op verstorende factoren bestaan. De studie kon bovendien geen informatie verwerken over leefstijlvariabelen of gebruik van maagzuurremmers voorafgaand aan de start.