Onder leiding van een internationaal onderzoeksteam monitoren de onderzoekers 116 volwassen patiënten met RA (gemiddelde leeftijd 57,9 jaar; 88,8% vrouw) op verschillende momenten: bij baseline en daarna op 6, 12 en 18 maanden. Alle deelnemers droegen gedurende zeven opeenvolgende nachten een actigraph, waarmee de slaapduur, de tijd wakker na inslapen en de slaap­efficiëntie (met < 85% als grens voor slechte efficiëntie) gemeten werden. Een subgroep van 63 deelnemers onderging bij aanvang een aanvullende twee-nacht meting met een WatchPAT-apparaat om slaapgerelateerde ademhalingsstoornissen te beoordelen (apneu-hypopneu-index). De ziekteactiviteit evalueerden reumatologen telkens voorafgaand aan de slaapmetingen met behulp van ondermeer de Disease Activity Score in 28 gewrichten (DAS28) en de Clinical Disease Activity Index (CDAI). 

De gegevens tonen dat het merendeel van de patiënten minstens één objectief gemeten slaapstoornis had. Er bleek een significante samenhang tussen slechtere slaapparameters en een hogere ziekteactiviteit bij RA. Dit gold ook voor de slaapapneumeting via WatchPAT: patiënten met een verhoogde apneu-hypopneu-index rapporteerden over het algemeen een zwakkere RA-controle. 

De auteurs concluderen dat slaapstoornissen vaak voorkomen bij mensen met RA en klinisch relevant zijn. De duidelijke link met hogere ziekteactiviteit benadrukt dat reumatologen slaap veel gerichter moeten beoordelen in de dagelijkse praktijk. Voor gezondheidsprofessionals die RA behandelen geldt: overweeg actief de slaapstatus mee te nemen in het behandelplan. 

Bij het interpreteren van de resultaten merken de auteurs op dat een vergelijkende controle­groep zonder RA ontbrak, waardoor de specifieke bijdrage van RA ten opzichte van algemene slaapproblemen minder duidelijk is. Tot slot blijft de oorzaak-gevolg­relatie tussen slaapstoornis en ziekte­activiteit onduidelijk.