In de periode 2009-2024 deden aan de studie 889 patiënten mee, met een gemiddelde leeftijd van 61 jaar en een vrijwel gelijke verdeling van mannen en vrouwen. Binnen zes maanden na behandeling werden ze verdeeld in een groep (444) die alleen algemene adviezen kreeg over voeding en beweging en een groep (445) die een gestructureerd en intensief oefenprogramma volgde, beide gedurende drie jaar. Primaire uitkomstmaat was ziektevrije overleving, gedefinieerd als de tijd vanaf randomisatie tot aan het optreden van een recidief, een nieuw ontstane haard van darmkanker, een tweede primaire kanker of overlijden ongeacht de oorzaak. Ook werd gekeken naar de algehele overleving, de tijd vanaf randomisatie tot overlijden ongeacht de oorzaak.

Het verschil in ziektevrije overleving was na vijf jaar significant hoger in de oefengroep dan in de controlegroep (80,3% tegenover 73,9%). De algehele overleving was na acht jaar 90,3% in de oefengroep en 83,2% in de controlegroep. Negatieve bijeffecten in de vorm van spier- en bewegingsklachten deden zich iets meer voor in de oefengroep.

Eerder onderzoek had al positieve effecten laten zien van een trainingsprogramma bij darmkanker, maar daarbij ging het om preklinisch of observationeel onderzoek dan wel pilotstudies met een korte follow-up. Op basis van deze gerandomiseerde, langjarige studie kunnen de onderzoekers nu concluderen tot ‘robuust bewijs’ voor de effectiviteit van een gestructureerd oefenprogramma. Sterker nog, de effecten na operatie en chemotherapie waren volgens hen even sterk als van welk standaard voorgeschreven medicijn dan ook. Een bewegingsprogramma zou daarom tot de standaardbehandeling moeten gaan behoren.