De onderzoekers gebruikten gegevens uit de Whitehall II-cohortstudie om de slaapduur op 50-, 60- en 70-jarige leeftijd te bepalen. Vervolgens onderzochten ze de associatie met incidentele multimorbiditeit gedurende 25 jaar follow-up. Tevens analyseerden ze de rol van de slaapduur op 50-jarige leeftijd bij de overgangsfase van een gezonde toestand naar een eerste chronische ziekte, multimorbiditeit en sterfte.

Zij vonden een sterke associatie bij vijf uren of minder slaap op 50-, 60- en 70-jarige leeftijd (afzonderlijke analyses) met een hoger risico op multimorbiditeit, terwijl ze de associatie met een slaapduur van negen uren of meer alleen vaststelden op 60- en 70-jarige leeftijd. Analyse van overgangen in gezondheidstoestand toonde aan dat korte slaapduur op 50-jarige leeftijd geassocieerd was met een 20% verhoogd risico op een eerste chronische ziekte, en met een vergelijkbaar verhoogd risico op latere multimorbiditeit. Echter, er waren geen duidelijke aanwijzingen voor associaties met sterfte. Er was ook geen sterk verband tussen negen of meer uren slaap op 50-jarige leeftijd en het risico op 1 chronische ziekte of multimorbiditeit. Bij degenen met een chronische aandoening waren er echter enige aanwijzingen voor een hoger risico op multimorbiditeit.

Uit de studie blijkt dat een korte slaapduur samenhangt met het ontstaan van chronische ziekte en multimorbiditeit, maar niet met sterfte bij degenen met chronische ziekte(n). Er was geen duidelijk bewijs voor een verband tussen lange slaapduur op 50-jarige leeftijd en het risico op chronische ziekten. Het verhoogde risico op multimorbiditeit bij een lange slaapduur op oudere leeftijd en bij mensen met bestaande ziekten zou een weerspiegeling kunnen zijn van de behoefte aan langere slaap bij mensen met onderliggende chronische aandoeningen.