Onderzoekers rekruteerden twee groepen vrouwen: een MS-groep en een gezonde controlegroep. De MS-groep bestond uit vrouwen met een MS-diagnose, terwijl de controlegroep bestond uit gezonde vrijwilligers zonder neurologische aandoeningen. Elke deelnemer onderging meerdere sessies van cryotherapie bij –120 °C. Tijdens deze sessies werd het lichaam gedurende korte tijd blootgesteld aan extreem lage temperaturen in een zogenaamde 'cryokamer'. Het koelen van deze ruimte gebeurde met vloeibare stikstof. Er was geen aanvullende blootstelling aan UV-licht en deelnemers kregen geen extra vitamine D-suppletie. Vooraf en na de sessies bepaalden de onderzoekers de 25-hydroxyvitamine D-spiegel, plus aanvullende biochemische parameters.

Na de cryotherapieserie steeg de 25-OH-vitamine D-spiegel significant in de MS-groep. Ook in de gezonde controlegroep werd een kleinere maar duidelijke toename waargenomen. De stijging in de MS-groep was groter dan in de controlegroep. De onderzoekers vonden geen aanwijzingen voor UV-invloed of suppletie-effecten, waardoor het erop lijkt dat de koude-expositie zelf een rol kan spelen in de verhoogde vitamine D-spiegel.

De bevindingen tonen aan dat cryotherapie onder zeer lage temperatuur (–120 °C) de vitamine D-spiegel kan verhogen, zelfs zonder UV-licht of suppletie. Dit opent de mogelijkheid dat blootstelling aan extreme kou een andere route biedt om het vitamine D-metabolisme te beïnvloeden. 

De studie kende enkele beperkingen die de generaliseerbaarheid beperken. Naast het relatief kleine aantal deelnemers,  betreft het een specifiek cryotherapie-protocol (–120 °C hele lichaam). Het is onduidelijk of mildere koude-interventies vergelijkbaar effect zouden hebben. Ook ontbreekt een langetermijn ­opvolging om te bepalen hoe duurzaam de vitamine D-toename is en of deze klinisch relevante uitkomsten (zoals vermindering van MS-activiteit) beïnvloedt. Ook bleven mechanismen hypothese­matig en maten de onderzoekers actieve 1,25-D of huid-sterolconcentraties niet.