Het onderzoek is opmerkelijk, omdat de testmaaltijd niet zomaar bestond uit een 'brok glucose' (glucosetolerantietest) maar uit vijftig gram koolhydraten deel uitmakend van een volwaardige maaltijd. Bovendien namen de onderzoekers een gedetailleerde opname van de schommeling van het bloedglucose na de maaltijd.

Rauwe kaneel verlaagde de glucosepiek onafhankelijk van de dosis (drie of zes gram), bij de capsules was het effect zwakker. Uit onderzoek blijkt dat een te hoge glucosepiek schadelijker kan zijn dan een continu verhoogde glucosespiegel. Glucosepieken veroorzaken kortstondige oxidatieve stress en 'gluco-toxiciteit' in het bloed. De glucosepieken van deze deelnemers waren aanvankelijk hoger dan normaal. Kaneelpoeder was in staat om een piek met 22 tot 32% te verminderen.

Gemeten gedurende twee uren vond ook een afvlakking van de 'glycemische curve' plaats na gebruik van kaneel. Dat laatste wijst op een daling van de totale hoeveelheid glucose die na een maaltijd in het bloed verschijnt. Het effect was het grootst voor zes gram rauwe poeder en het laagst voor drie gram kaneel als capsule.

Nog interessant was dat de tijd die de glucosespiegel boven het 'schadelijke niveau van 180 mg/dl' doorbrengt, bijna nietig werd bij diegenen die zes gram rauwe kaneel namen.

Een effect dat kaneel niet had, was uitstel van de glucosepiek. Vet en oplosbare vezels hebben dat effect wel en dat is wellicht te wijten aan een vertraging van de maaglediging. Kaneel bestaat ook vooral uit vezels, maar die zijn van het onoplosbare type.

De onderzoekers vragen zich af of de farmacologische eigenschappen van kaneel zoals die in preklinische experimenten tot uiting komen, wel klinisch relevant zijn. Zo zou kaneel laxerend werken of de werking van insuline verbeteren. Maar kaneel veroorzaakt geen hypoglykemie, een bijwerking die sommige antidiabetica wel hebben. Een remming van de opname van glucose in de darmen wijzen de onderzoekers ook van de hand als verklaring.

Wat kaneel wel doet, is de vertering van koolhydraten remmen. Het argument hiervoor is dat de effecten van kaneelpoeder sterk lijken op die van acarbose, een farmaceutische (en vezelachtige) verbinding die de verteringsenzymen α-amylase en α-glucosidase blokkeert en zelf niet in het lichaam opgenomen wordt. Het blokkeren van verteringsenzymen is bovendien een typische eigenschap van onoplosbare vezels.

Dat verklaart waarom capsules van gelatine geen goede drager voor kaneel zijn: de vezels worden daardoor te traag afgegeven om de verteringsenzymen voluit te blokkeren. De onderzoekers denken ook dat het koken van groenten die eigenschap van onoplosbare vezels vernietigt.

De deelnemers namen rauwe kaneel in door het poeder op te lossen in water. Aan de veiligheid van deze interventie hoeft niet getwijfeld te worden: kaneel heeft niet de reputatie om flatulentie, diarree of dyspepsie te veroorzaken. Het zal eerder als een 'mimeticum voor calorie-restrictie' werken.

De timing van kaneelinname zal dus belangrijk zijn. De patiënt neemt het het best tijdens een glykemische maaltijd en niet na een kleine snack. De dosis moet voldoende groot zijn en moet in verhouding zijn met de hoeveelheid koolhydraten.