De onderzoekers maakten gebruik van Zweedse data verkregen uit het AMORIS-cohort dat tussen 1985 en 1996 is gevormd en uit 44.636 mensen bestaat, die toentertijd tussen de 64 en 99 jaar oud waren. In deze periode zijn bloedmonsters afgenomen om de stofwisselingsgezondheid te bepalen. Stofwisselingsmarkers die zijn bijgehouden, hebben betrekking op inflammatie, lever– en nierfunctie, bloedarmoede en voedingsstatus. Uit het cohort hebben momenteel 1224 mensen de honderdjarige leeftijd bereikt. Bijna 85% van de honderjarigen is vrouw. 

De honderjarigen hadden rond 65-jarige leeftijd minder comorbiditeit dan de mensen die niet honderd jaar oud zijn geworden. Daarnaast hadden ze een hoger totaal cholesterolgehalte en een hoger ijzergehalte in het bloed. Een lager gehalte aan glucose, creatinine, urinezuur, ASAT, GGT, ALP en lactaatdehydrogenase en een lagere totale ijzerbindingscapaciteit verhoogde de kans om honderd jaar oud te worden. Voor urinezuur, een indicator voor inflammatie, bleek er een dosis-responsrelatie te bestaan. Hoe lager de concentratie op jongere leeftijd, hoe groter de kans om honderd jaar te worden.

De verschillen in biomarkerwaarden meer dan tien jaar vóór het overlijden suggereren dat genetische en/of leefstijlfactoren een rol spelen bij een uitzonderlijke levensduur. Het onderzoek laat daarnaast zien dat honderdjarigen homogene biomarkerprofielen hadden, wat het belang van specifieke biomarkerkenmerken in onderzoek naar uitzonderlijke levensduur onderstreept.