Sucralose bevat twee chlooratomen, wat het moeilijk biologisch afbreekbaar maakt. Tien procent van sucralose wordt in het lichaam opgenomen, het grootste deel komt dus in het milieu terecht. Sucralose heeft toxische efffecten bij padden en karpers in concentraties zoals die in het milieu teruggevonden worden.

In Europa mogen we hoogstens 15 mg sucralose per kilogram lichaamsgewicht per dag eten, en als je in de VS bent, dan is dat maar 5 mg meer. Bij ratten blijkt sucralose op te stapelen in vetweefsel, al vanaf een dosis lager dan 1 mg per kilogram lichaamsgewicht per dag.

Wanneer onderzoekers gesponserd door de industrie hun versie van de toxicologie van sucralose geven, halen ze enkel studies aan met 'good laboratory practice'. Die praktijken hebben niets te maken met het achterhalen van de fundamentale mechanismen die achter toxiciteit geschuild zitten en waar duizenden andere onderzoekers wel aandacht aan besteden. Op de een of andere manier worden die studies niet relevant genoeg bevonden.

Experimenten uitgevoerd door onafhankelijke wetenschappers geven een veel minder rooskleurig beeld. Sucralose is kankerverwekkend, zij het enkel in hoge dosissen. Maar onder bepaalde omstandigheden gaan zich spontaan stoffen vormen met hogere carcinogeniciteit. Verder worden combinaties met andere chemicaliën buiten beschouwing gelaten, die synergetische effecten hebben, waardoor een stof toxisch wordt bij lagere concentraties.

Het nut van suikervervangers is sowieso hopeloos voorbijgestreefd. Zelfs kinderen van moeders met een hoge consumptie van 'niet-voedzame zoetstoffen' (vnl. aspartaam en sucralose) hebben een hogere body mass index. Bij ratten kan vroegtijdige blootstelling aan sucralose inderdaad de regeling van vetweefsel verstoren.

Dit plaatst vele vraagtekens bij het ongebreidelde gebruik van chemicaliën al dan niet in de voeding en de impact ervan op milieu en biodiversiteit.